شیرین پسر نوزده و نیم ماهه ما

یهو بزرگ شده.. جمله میسازه کامل: مامان دکمه ماکروفر بزن نون بده! درین سطحها! اقا شده.. مردی شده.. با باباش میشینیم بازی کردنهاشو از دور نگاه میکنیم باورمون نمیشه اونهمه مشقت و سختی رو به تمومیه.. چه گذشت به ما.. چه گلی شده پسر مامان و بابا.

ادامه داستان الرژی ها

ما شکر خدا تونستیم تقریبا تمام مواد غذایی هایی که پسر جان مشکل داشت رو بجز مرغ و سویا وارد رژیم غذایی اش کنیم و بنظر شکر خدا در حدی نیست که بی تابش کنه. ازمایش الرژی به شیر منفی بود. خدا بخواد این داستان پر تلاطم رو به پایانه ولی خیلی درس بزرگی بهمون داد. تغذیه درست در سلامت خیلی موثره. هزینه کنید برای غذای خوب. راه دوری نمیره فقط سالمتر میشید همین! سلامت گوهریه که وقتی از دست بره بدست اوردنش خیلی خیلی سخته!

مرد کوچولوه نوزده ماهه ما

پسر ما دیگه نی نی نیست. کلی بزرگ شده. با خمیر بازی میکنه. مثل طوطی هر چی بگی تکرار میکنه. کامل حرف متوجه میشه. بهش میگم صبر کن میدونه یعنی چی. خیلی راحت میخوابه شبها.. روزها دو سه ساعتی چرت ظهر داره. به بابا و مامان وقت میده. نقاشی میکنه تازه تعریفشم میکنه. باغبونی میکنه. کلی مهمونی استاد اقا همسر اخلاق جا میکنه. عاشق کباب و ابگوشته. خلاصه عجب گل پسریه. متوجه شدیم داره انگلیسی یاد میگیره از تلویزیون و اینور و اونور. قدرت خدا که بچه ها چقدر مغزشون سریع رشد میکنه.